24
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2092
Okunma

Karabulutlar çöktükçe şehrin üstüne
Musallat oluyor karabasanlarda
Gündüz düşlerime
Bir trenin en ışıksız vagonuna
Doldursam hepsini/boğulsalar çığlıklarımın içinde
Sessizce
Ben nefes alsam /soluklansam
__Senle umudu solurken /sensizlik katran oldu nefesimde/ yapışıyor ciğerlerime__
Dikenli tellere bürünmüş bedenim kanatırken herkesi
Bir yokluğunu kanatıp akıtamadı içimdeki zehri
Kırılmış tüm aynalardan yerde kalan iki yüz
Seninki parçalanmış/Benimki sürgün
Sandık altı birikmiş renklerim solgun
Her dönüşte açtığın yara bir rengin güzelliğini de alıp gitti
Onanmaz yaralarım bir hayalden uzanan elleri beklerken
Hayat ikimizde yendi sevgili
şev