Ben yüreğimde açan gonca gülü
büyük bir aşk sanmıştım...
Hiç usanmadan...
Her gün...
İç çeke çeke...
O gülü koklayıp, hayallere dalmıştım...
Meğer,
Yarin gözü kör, kulağı sağırmış...
Yalanı bol, sevdası ağırmış...
Aşkın romanını yazıyorum derken
tüm yazdıklarım ölüm fermanımmış...
Ölüm fermanım...

----

Aylarca yazdıklarımla aşkın fermanını
elimde sandım...
Her gün okuyup okuyup
güzel hayallere daldım...
Yarim, ben seni canımdan daha da öte
can saydım...
Meğer Senin,
aşkın da, sevdan da yalan dolanmış...
Yalan dolan...

----

Yazık oldu bizim sevgimize...
Bak, ayrı düştük sonunda ikimizde...
Kaybetmekten korktuğun için
söylediğin yalanlar,
sonumuz oldu senin sayende...
İnanmıyorum artık...
Ne aşka...
Ne de sevgiye...
Sen olmadın ya,
başkası da olmayacak,
sonsuza dek bu kalbimde...
Olmayacak...

----

Bu yüreğimde yaktığın
nasıl bir yangın...
Nasıl bir ateş ki...
Alev alev kavuruyor içimi...
Yakıyor, eritiyor beni...
Ey Sevgili...
Al küllerimi, koy bir kavanoza...
Sahili olmayan denizlere dök,
rüzgarlarla savur beni...
Ben bu dünyada hiç
gün yüzü görmedim ki zaten...
GÖÇÜP GİDİYORUM işte...
Sen’de...
Yalan aşkında...
Tek başına yaşayın şimdi Beni...

Yazan : Recep Hamza