adını sonradan sadakat koyduğun köpek yetiştirdin kalbimde

kimi zaman aşk verdin
kimi zaman,kemik


gözlerindeki kulübedeydim
ne vakit canın çekse
severdi güz elliğin"

bir zaman zincire mahkum ettin karanlığında..

kapımı her açışında kamaştı gözlerim
renginin ışığında..


sanırım kalp büyümesiydi salıvermenin sebebi
göğsündeki barınakta

afedersin,

kulübeyi şaşırdım

neyse,takılmayalım detaylara..

zincirimi koparıp kapıyı açtığında, gözlerim kamaştı
gözlerim, karanlığın dışında kalan her renge bağı şıktı


kafesine alışmış kuş gibiydim o an
göğüne karşı uçmayı reddeden kanat
ya da kendi ayağına sıkan at


kabuğuyla asla barışmayacak yaramla
yar aradım kendime


kim gelip, aşk diye kemik atsa
havlıyordum sana göre


bak işte şiirin bundan sonrası oldukça düşündürücü
iyisi mi bi kahve daha yapıver kendine..

insan diyorum;

birini sevip
sarmalarken kendine

canı istedi diye !

sonra yine aynı cancağızıyla vazcayıp
bırakınca ardında..


neden başkasıyla gördüğünde gözü döner
küplere biner
kıymete biner
hani gelin de ata biner ona kalsa
-da
ya nasip der


ne alaka
konuyla..


şiiri toparlamam gerekirse eğer
dur bi, ilkin sadede geleyim..

adını sonradan sadakat koyduğun köpek yetiştirdin

demiştim..

bazen dönmek istediğinde ilikileyemiyorum kendimi
ki ikilemler ilik açamaz düğmeye

hem bilirsin,
hayvan sevgisi solluyor kimi zaman
insana olan sevgiyi

anla işte,

kulüben boş mu hala
meraklar içindeyim..