Cinnet getirdi zalim, anlayış fukarası...
Kanadı Çankaya’da yüreklerin yarası

Her şey tersine döndü, hayat durdu bir anlık
Söndü bahtın yıldızı, şimdi gökler karanlık

Bir caninin kalbinde nefret ağır bir yüktü
Hüzün bahçelerinde güller boynunu büktü

Umudun kandilini tuzla buz eylediler
Kırdılar gül dalını, vakti güz eylediler

Bülbülün kafesini mekân tuttu baykuşlar
Gönül coğrafyamıza dadandı karakışlar

İstikbâl çerağının kıstılar ışığını
Sükûta ram ettiler bir bilim âşığını

Ümidin goncaları dallarında kurudu
Merhamet tohumları toprağında çürüdü

Meyveler can katarken dalların uçlarına...
Ölümün soğuk yeli değdi avuçlarına

Veda bile etmeden gidince akşamüstü...
Yas tuttu karanfiller, yağmur buluta küstü

Kalanlara ağır kış, göçene bahar oldu
Hayaller paramparça, umutlar buhar oldu

Urbası al bayraktı, düşleri aktı onun
Yalanın düşmanıydı, sevdası haktı onun

Zamansız gidişinle öksüz kaldı bu şehir
Kurudu düş çınarı, köksüz kaldı bu şehir

Canlar nasıl dayansın, yürekler yakışına?
Gözyaşımızı kattık zamanın akışına

Söndü irfan ateşi, baca tütmüyor artık
Kan damlıyor güllerden, bülbül ötmüyor artık

Ortada kazanan yok, çok şey kaybetti yargı
Çankaya sırtlarında bir ömür sustu şarkı

M. NİHAT MALKOÇ