Ölüm sükûta kanış, hayattan elenmektir
Bir nefes ötemizde, sonsuza bilenmektir

Kulun fikri sorulmaz, göklerden gelir karar
Toprak bir yorgan gibi üzerimizi sarar

Eser bir deli rüzgâr, pencereler kapanır
Ölüm bir küheylanlar, üzerine abanır

Ucu ölüme varır, düzene koy hayatı!
Bedenin buz kesilir, olur taştan da katı

Hayat bir mum misali, yanıp da bittiğin gün,
Yeni bir başlangıçtır dünyadan gittiğin gün

Giyindiğimiz kefen, değişmeyen modadır
Berzah derin bir uyku, kabir sade odadır

Her günü bir tanedir, ömür nar misalidir
Sarıp sarmalar seni, kefen yâr misalidir

Dilin söylemez olur, damarda kanın donar
Beride sönen ışık öte tarafta yanar

İmkânın dişlisini kırınca muhalimiz,
Yarına bırakılmaz bugünkü sualimiz

Hayat sürüp giderken çomağı sokar bir el
Ölüm kimine kabus, kimilerine güzel

Kervan kervan üstüne, sonu yok bu gidişin
Can tenden çıkmadıkça dünyada bitmez işin

Bir zaman sen gülerken ağlardı birileri
Ölüden daha ölü dünyanın dirileri

Hayat gün ortasıdır, ölüm karanlık gece
Can taşıyan kim varsa teslim olur bu güce

’Bir varmış bir yokmuş’tur, bir masaldır bu ömür
Tutuşur can çırası, geriye kalır kömür

Pişman olmamak için sırtını Hakk’a daya!
Gerçeğe uyanınca bitecektir bu rüya

M. NİHAT MALKOÇ