İnsanlık ucuz bir meziyet değil,
Bunun kıymetini bilmeli insan.
Evvelâ secdeyle Rahman’a eğil,
Kulluğun hazzını almalı insan.

Mazlumla olmalı her an yüreği;
İman ile dimdik kalbin direği,
Kâlû-Belâ daki sözün gereği,
Doğruluk yolunu bulmalı insan.

Klavuz olmalı vicdanın sesi,
Alçak gönüllülük başının fesi
Hakk’ı anmalıdır her bir nefesi,
Kibrini yerlere çalmalı insan.

Dilinde heceyi bölüp, yormalı,
Silkinip kendine hesap sormalı,
Nefsini bağlayıp, kilit vurmalı,
Her an tefekküre dalmalı insan.

Ağlamalı bazen, içten, özünden,
Sevgiler salmalı gönül gözünden,
Asla dönmemeli hiç bir sözünden,
Kulluk değerinde olmalı insan.

Dağ, taş, börtü böcek, bir bir saymalı,
İlahî Hikmet’ i görüp aymalı,
Fitneden, fesattan derhal caymalı,
Masum kimliğine gelmeli insan.

Yaradan diledi, dünyayı kurdu,
“Uymayın Şeytana” Mevlâ buyurdu;
“Apaçık bir düşman” diye duyurdu,
Hû deyip, şeytanı dilmeli insan.

Dünya bir sınavdır; ekip, biçmeli,
Doğruluk yolundan gelip geçmeli,
Vuslat çeşmesinden sular içmeli,
Hesabın sonunda gülmeli insan.

Nefsin arzuları bitip tükenmez,
Haramı aş etme, tadıyla yenmez;
Yalan’la saltanat üç gün eğlenmez,
Mertçe, mevkilerde kalmalı insan.

Hasılı her günün bir sonu vardır,
Mahşerde, her günah, alnında ardır;
Emeksiz tarladan hasat zarardır,
Azığı dünyadan salmalı insan.

11 Kasım 2017 Mustafa Usta