Bundan çok önceki bir zamanda da
Sana hep güzel şiirler yazmayı istemiştim ben.
Aşkla dolu,meşkle dolu.
Hatırladın mı ?
Çocuklar ağlayarak öldüler,
Kadınlar çığlıkla gömüldüler.
Vahşetler boyunca,
Sevgiye hasretken,
Sövgüyle şiştim de
Yine de küfrümle yazamadım ben.
Hiçbir satırın hiçbir küfrü anlatamazdı,
Ölen çocuğun eksilmiş hayatını.
Bir kadın haykırırdı uzak yerlerden.
Duyuramazdım dünyaya hiçbir küfürlü şiirle
Bir kadının diri diri kesiliş çığlığını.

Günler ,haftalar,yıllar vahşetle kanla geçerken,
Kimseler farkında değildi,
Vahşetin seyrinden uyuşmuş benliğimle
İnan bende değildim.
Farkında mısın ?
Tanrı kadınlarını ve çocuklarını zulümden çekti,
Topladı yanı başına.
Son bir şans dedi insanlığa,
Son bir şans.
Nuh’un hayvanlarını gönderdi,
Adem’in oğluna.
Sokaklar cıvıl cıvıl yavrularla dolup taştı.

Sen ki kendi cinsine hayatı zindan eden insan !
Sen ki düşmüşe,müşküle yüz çeviren zalim insan!
Doymadın zulüm ve şiddete!
Sokakları bir lokma nefese mezar ettin!
Doymadın sana verilen rızkı hayvanlara da zehir ettin !
Durmadın kestin,yaktın,tekmeledin,zehirledin.
Bak sokaklara !
Ağzı köpürmüş halde
Bir leş olmuş yatıyor Nuh’un hayvanları.
Sokaklar hayvanların,
Evler,arabalar,paralarsa insanlarındı.
Sen nimetle ödüllendirilmiş Tanrı’nın insanıydın
Onlarsa senin insanlığına gönderilmiş son şansındı.
Şimdi hangi küfrü iliştirsem mısralarıma
Biliyorum ki duyuramam ben yine dünyaya.

Cansel Işık/Manyakaşkıngelini