kim olsan severdim yine ben seni
ve kim olsam severdin yine sen beni

ruhun döndüğü kıblesinde aşk dedikleri
bir yetim kalbin okşadığı ellerdi .yarım kalmış hikayelerde
mavi bir cümlenin içinde saklı olandı


kim olsak bulurdu aşk bizi
kim olmasak yalnızdık ,sahteydik ,yalancıydık dünyaya


kayıp zamanların içinde o sorgusu günah dedikleri içsesinin
kendini kaybetme arzularında ilmeği dar gelen bir bağlaçtı
kalbimizin en ince yerinde söz
hep kırılgandı


kim olsan tutardı ellerim ellerini
kim olsam kaybolduğum yerde bulurdun sen beni...


haylaz bir çocuğun gece düşlerinde sığındığı yalnızlıktı her şiir
korkularına arkadaş olmuş bir annenin gözyaşına mendilde ütü izi
ve papatya tokalarından kıvrılmış bir perçemin alın yazgısı
hep birdi...


kim olsam yine severdin sen beni
kim olsan benim seni sevmelerim gibi...


süregelen bir inancın gölgesine tutsak edilmiş yasaklar vardı
mutlu olmak ağız dolusu küfür kadar yakışmıyordu hiç bir lehçede
bayram sabahına yetişen karma ayrılıklara
kim tutunsa
sanki o hep yokluğun acıyan yanıydı


-turuncu bir güneşin
içinden geçiyordu tüm mevsimler
muğlak bir eğlencenin içi gibiydi
nar bahçeleri -


kayıp sevinçlerin mezarlığı vardı bir de ,titreyen eski duvarların içinde bir yerlerde
sanki sesini duysam geçmişin kayıp gecelerinden
çamurlu suların içinde yıldızlar arayacağım
sarsılacak
gölgesini kaybetmiş sokaklar

öyle koşup gelecek ay
öyle sarılacak bulut bulut bir yerlerden
tövbeler biriktirecek
dudaklarım
her bedduanın arkasında irdeledigim uzun soluklu bir kavganın mağlubiyetine

hiç diyeceğim yine hiç
sokulup yaka altına gizlenmiş bir kokunun mabedine girerken
özlemi kafir kılan bir düşü saklayacağım
uzanıp öpmek için ateşin köz belleğinden...











YILDIZ