Ayrılık diyordun
İşte geldi ayrılık vakti
Bu raylar ve bu tren hissetmezler seni
Demir oldukları için elbette ki
Ona rağmen yanıktır hep
Trenlerin bedenleri,
Yanıktır düdüğünün sesleri !…

Öyle mi ya ben;
Ben’in bütün duyguları
İçtima halinde şimdi
Sürüm sürüm sürünüyorlar peşinden
Sürünüyorlardır içten içten
Senin tam da izlerinden…

Lakin ben benim
Ne seni taşıyan o demir trenim
Ne de taş duvarlı istasyon kadar hissizim
Onlar senin emrindeler
Varlığını da, yokluğunu da hiç hissetmezler
Çünkü onlar ayrılık nedir bilmezler ?...

İnsan olduğumu bir düşün istersen ?
Dahası ben,
Seven bir insanım hem
Mucizedir yokluğunu fark etmemem
Ölümün ayak seslerini bile
Yokluğun da önleyemem
Yüreğimi ziyaret edecektir muhtemelen
Sen gider gitmez hemen !..

Ama yine de,
Yalvarmalarımı göz ardı ettin
Anıları dahi ezip geçtin
Alıp götürdü seni benden
O hissiz kara trenin
Demek öylece beni
Artık terk ettin…
*
Daha doğrusu sen bana
Ölümlerle yüz göz olmayı seçtirdin
Madem o şekli layık gördün
Bari dönmene acılarım iyice biriksin
Gör bak o zaman sen seni,
Nasıl da ölüm gibisin !!!...


İ . HAKKI GÜRCANOK


25/12/2018
-KÖYCEĞİZ

=== M U Ğ L A ===