Ey Hayat

Sen değilmiydin
Mutluluktan aciz olan bedenime
Aşk’ın şarabını tattıran
Sen değilmiydin söyle
Ufacık dünyamda
Boynumdan büyük hayaller kurduran
Aniden ellerini benden çekip yerlere düşüren
Boynuma yağlı urganı dolayıp
Acımadan yargısız infaz eden beni
Sen’din sen

Şimdi

Yetim bir çocuk gibiyim
Boynumu büktün
Söndürdün ocağımı
karanlık bir yalnızlıktayım
Nerdeyim bilmiyorum
Kendimi bulamıyorum
Koca bir bilinmezliğin içinde yaşıyorum
O sevgili gitti gideli
Zifiri karanlık bir kuyuya düşmüş
Ve çaresizce kurtulmayı bekleyen bir kedi gibiyim

korkuyorum

zamansız gözyaşlarımın içinde boğuluyorum
Kursağımda O’ndan arta kalan Aşk kırıntılarıyla,
hayata tutunmaya çalışıyorum
Ama nafile...
Gecelerimi bir türlü umuda bağlıyamıyorum

Neden be hayat neden

Mutluluğa ramak kala
öyle bir darbe yedimki sevgiliden
Yalnızlığın tam orta yerine düştüm
Adım Adım uzaklaştı bedenim ruhumdan
Gölgemde yok oldu
Acılar içinde eriyorum
Yavaş Yavaş yok oluyorum
Kapandım kabuğuma sessizce
Yinede gelmiyeceğini bile bile o yar’ın
Tıpkı
Savaş ortasında kalan bir çocuk
Nasıl sabır ve dua ile barışı bekliyorsa
Bende umutsuz olsada
Onu öyle bekliyorum işte

Hadi be hayat

son kez tut ellerimden
Paramparça olan bedenimi yeniden toparlayalım
Mazide yaşamak istemiyorum
bir yerlerde biliyorum
Uzak çok Uzak olsada
Kalbim,
Sol Yanım,
Yüreğimde hep O’nun melodisi çalıyor

O bamb’Aşk’a idi
Söyle söyle be hayat bensiz mutlu olsada söyle
Söyleki bizden b’ir’iz kalmadığını görüpte
Sonsuzluğa gömeyim bu Aşk’ı.

~Can Kenarım~