MAVİLERİN GÖLGESİ
Bir umudum vardı;
Mavilerini gökyüzünden topladığım umudum.
Şimdilerde gölgesi düştü yüreğime
Umutlarımın gölgesi;
Biraz siyahtı, birazda soğuk
Yalnızlık direnirdi hep orada

Yalnızlık, zifiri karanlıkta.

Titrek ellerimle sarardım bedenimi
Kapatırdım gözlerimi
Göz kapaklarım yorgun düşerdi
Sonra sen düşerdin aklıma
Düşlerim avuçlarımda
Yalnızlık beni sarardı
Ben gölgeleri
Gölgeler tüm düşlerimi sarardı.
Sen,
Sen hep mavilerimde kalırdın

Yorgun bir sesle haykırırdı yokluğun
Kimsesizlik işlerken iliklerime
İliklerimden boşalırdın
Sanki ölüm kanardı…
Gözlerim hala yorgun ve yılgın
Sisler çökerdi kirpiklerime
Islanırken gözlerim
Umutlarım düşerdi yanaklarıma,
Yanaklarımdan avuçlarıma
Avuçlarım kanardı
Bir köşeye kıstırılmış haydutlar misali
Kıstırılmış umutlarım bir köşede

Umutlarım şimdi can çekişmede.

Karanlık düşerken şehrin eteklerine
Mavilere siyahlar çalıyorum
İhanetler yaslanırken gecenin göğsüne
Toprağa siyah umutlar ekiyorum

Güneşin üstünü örterken, tatlı uykusunda
Sanki ölüyorum, yokluğunun çadırında…
n ]