rusgar yavaslar sular durulur..
yagmur azalır ve sokağa cıkmayı göze alabilrsin artık...
sessizlik baslar...
susmak buyuk erdem gibi
sen en erdemlisi gibi insanların...
gozlerini acıp etrafa bakmanın zamanıdır simdi...
toprak kokar sokaklar
ıslak asfalttan bir ekmek kamyonu gecer
ince bir korna sesi
uyanmanın zamanıdır simdi
hayata verdigin aradan kurtulup
yol almanın
seni hatırlatan her bir sarkının hükmü zayıflar yavas yavas
ve yazılan her söz, toz tutmaya baslar
bundan sonra tutulacagı raflarda
sıradan bir hayatın ilk izleridir bunlar
sabah kalkıp aksamdan hazırladıgın giysileri giymek gibi
koyu demli bir bardak cay kıvamında
yola cıkarsın
ve yol eski yol değildir artık
ve ben
nem tutan duvarın kazınması gibi
kazırken icimdeki izlerini
yeni bir boyama için
esyaların yeri ve rengi o kadar önemli değildir artık
ardından birlikte izlenen filmlerden
alınan mesajların önemi kalmaması gibi...
birlikteyken tutulan notların bulundugu defterler
cekmecelerde geriye dogru itilir
anılar aklın uzagına
birlikte yurunen yollar
eski yollar degildir artık
ve artık bir kız cocugunu dudaklarından öpmek
heyecan değildir ihtiyarlayan bedenime...
ne sevişmenin tadı var dudaklarımda
nede yazmanın kışkırtan cekiciligi
afili sözlerim ve ben
zamanlaması ertelenmiş bir kaosa dogru yol alırken
aksiyon filmlerinden anlam cıkarmaya calısan
anlamı yoksada bari vakit oldurse denilen
sonra sabah olan aksam olsada eve gitsek denilen
ustune ustluk bu dilegin gerceklesince yetinmeyip
sabah olsun işe gitsek denilen
bu söylentilerin arasına sıkıstırılan bir hayat
ve alışmak gibi rezilce bu oldu bittilere
bir havalanı bekleme salonunda
yapılan rotarları bile özluyor insan
beklemeyi özlemek gibi
tercih etmek gibi gönüllü bir köleliği
mecbur tutulan bir özgurluge....
sonra ıslak asflattan bir ekmek kamyonu gecer
ruzgar yavaslar
hırsını alıpta sakinleşmiş bir ihtyar gibi
baska bir gun baska bir kız cocuguna hazırlar kalbini adam
sanki daha once hic tutulmamıs gibi
kokusunu boynunda bırakmamıs gibi baska bir kadının
acemice
ne eski yoldur artık o birlikte yurunen
nede eskir bekledikce
hatırlanmamak icin cekmecenin arkasına ittirilen
anıların kayıt tutuldugu o defterler
bir dokunus yeter bazen...
dokunan sensen eğer...