Bazen..
insan gül’e bezeyeyim derken,
kendini..

kaçırıp ta elinin terazisini,
bulamaç gibi..
anlamsız bir rengi,
yakıştırabiliyor kendine,


bir anda..
b*k edebiliyor herşeyi..!

oysa..
peşinden polis,
ya da atlı kovalamıyorsa,
nedir bu ecele gider gibi acelecilik..!

bazen de..
demeli insan kendi kendine;
"at herşeyi bir kenara"




bu gece de yazma,
yazma be gülüm,
bırak kalsın öylece


sabaha
yada
ertesi güne..

bak gör,
ne hikmetler
ne ilhamlar düşer gönlüne..!


düşmese de
canın sağ olsun

bırak her şeyi oluruna


yorma kafanı fazladan.
ilham perilerine,
ne imgeye,
ne de betimlemelere..!

sen de yönel başka hobilere
spor gibi resim gibi..


eğerki..
o da olmdı dersen
at kendini göle,dereye,denize,
elinde bir olta,
benim gibi başla sen de balık tutmaya


Allah aşkına..!

herkes..
anasının karnından
şiirle mi geldi dünya’ya..!


Hay Allah
istememiştim ama
baksana bu yazdıklarım da
şiir oldu galiba..!


Mahmut M. Özdemir
Berlin/