Kaleminde kalbi vardır.
Yazmazsam seni, kırılır ucu, küser mürekkebi.
Ve kalem de özler kağıdını.
düşün, benim seni özlediğim gibi.

Kalem hep düğümlenen dilin çözücüsü olmuştur.
Dilin susar, kalemin konuşur.
Mürekkep ağlar,
kağıt ise mürekkebin aşkında boğulur.

Devreye kalp girer, ve olay orada biter.
Sözlerin altında ki imalarda gizlidir aşk,
ve kırgınlık mezarı vardır aşkın dibinde.
Her gözyaşıyla sulanır, toprağın kokusu siner kaleme.

ölmüş aşkları yazar hüzünle.
peki artık ölmüş birini sevebilir mi insan?
kendi içinde öldürdüğünü kalemde yaşatmak,
ve masum kalemi katil yapmak...

Aşk ölür, ama şiirler kalır.
Yazarlar ölür, ama kitaplar kalır.
Ve insanlar değişir, yaşamdan ölüme kadar.
Zaman ise şelale gibi akar.

Kısa satırlarda uzun ömürler isteriz bazen,
bazense satırlar kadar uzun ömürler...
Aşk anlamsızdır,
aşkı tanımlayamazsındır.

Aşkı anlamak zaman kaybıdır.
Aşkı yaşamaksa, hayatın kaybıdır.
kağıt yırtılır, mürekkep dağılır...
ve, zaman ağarır.

Kalem işte en çok buna kırılır.
Uğruna gözyaşı döktüğü aşk,
kağıtta kurur, ve bir nefeslik canı kalır, yaşamı son bulur.
Kalem katil, kağıt kurban olur.

Ama unutma; kaleminde kalbi vardır, kırılır.
Biten aşklara,
ölen yazarlara,
akıp giden zamana...