Benim mavi kanatlarım olmadı hiç
Sardunya kokulu sabahlarımda.

Aslına bakarsan,
Ucunu kaçırdım bazı kelimelerin.
Ve bazı cümleleri dizmeyi bilmedim.
Hep eksilen yanlarımı saydım
Çoğalan taraflarım olduğunda..

Hep böylemi sürecek bu ağrı,
Bu yalan,
Bu aykırı zaman..
İnce bir tül perdesinde
Açılmayan bir kapıyı zorluyorum diğer bir hayatın arkasından..

Kimin var söyle kimin var!

Bak senin en dağınık sabahlarından kalkıp,
Eski bir İstanbulu çağırıyorum ayaklarına.
Yırtık bir örtüyü yakıyorum ince bir mum alevinden sonra.
Ve hiç olmayan..

İlle de denizleri var ediyorum,
Olmayan yağmurları,
Ve bana hiç uğramayan aşk’ı çiziyorum duvarlarına..
Yokluğun hiç bu kadar güzel olmamıştı inan..

Susmayı öğrenip geliyorum sana.

Git diyorsun git !

Kimin kanatları beyaz ki ;

Ve kimin saçları mor ?

Dağınık bir rüzgarı alıp dokunuyorum ayak uçlarına.

Duymuyorsun ..

Şimdi sen yaralı bir serçe ol

ve

düş
düş

koynuma..

Bu kızıl gölge,
Bir gece, ve ay’ın diğer ucundan,
Kendimin en uzağından susuyorum sana
En olmadık hatalarımla.

Söyle, kimin günahı benim günahımdan daha kısa?

Hiç kimse kelebek değil.
Benim de mavi kanatlarım olmadı hiç ...



Özge Özgen