gece zemheri kusarken yüreğime
sıkı sarıl kendine, üşüyorum ben

gözlerinde çiseleyen özlem
yanaklarımı sıvayan yokluğun
bizi ters kelepçeye alan aşk
dışına vuran fırtına, içimi yakan ateş
bir de şehir suskunluğu volta atınca alemde
can yakan şiirler yazıyorum

fecrime düşen çiğ çatlatırken dudağımı
yüzüme dayanan dizlerim, soluma vuran sen oluyorsun

beynimin duvarlarını döven endişeler
kırık mısralarda akıp giden saatler
sen hariç ne varsa siliniyor belleğimden
kaybolmak, kendini arayıp bulamamak
ve kimi zaman yanmak güzeldir
aşk işte, alevden üryan
bırak tutuşsun şiirler

gece gözlerine perdeyi indirdiğinde
yalnızlık düşer gönül kentime
har olur solumda özlem, kar olur sağımda yokluğun
sonbahar gövdesinden kırılır
savrulan yapraklar, üşüyen kaldırımları örter
bir ben kalırım ayazda
bir ben üşürüm yokluğunda

kasım naraları atıyor sokaklar
fırtınanın gelişi rüzgarın ıslığından
yokluğun içimin yangınından bellidir
gözlerimin arkına vuran bu hırçın dalga
yanaklarımdan seller taşırır
aşkın posta kutusu yok
adres sormuyor duygular...