tomurcukları açmamış güller
isyan ederken
hediye edilişine
kaç umudu boşa çaldım
kaç baharın üzüldüm gidişine



anılar bile darılmadı mı düne
çöl yağmuru isterken resmen
mutsuz bir birliktenlikte
gasp edilmedi mi iyi niyetlik
eminim şimdi bir köşelerde
şerefsizliğin şarkısını çalıyor namertlik





her veda hurda bırakmasaydı aşkı
Ferhat düşer mi idi bu denli Şirinin peşine
Tahir yanar mı idi Zührenin ateşine
cümle alem canının derdine düşmüşken
sevdanın rengi
neden yüreğin ahengini yendi



gölgelerin bile vurulabilme olasılığı varken
sokaklar teslim edilmedimi kulağı kesiklere
zibidilere teslim edilmedimi
inanç denilen şey ademden armağanken bize
kaybetmedik mi kendimizi öte berilerde
bu kadar itirafın
kulu kölesi olmuşken bu beden
imgelerimi kim çaldı
kim davetiye çıkardı bu yüreğe



yalnızlık nasılsa acının kardeşi
meze yaptım hasretlerimi
hicranlarımı içtim
kibrit çaktım payıma düşene
makas attım bu kurdeşene
ilk harcı ben attım bu esere




şimdi yıkmak sırası geldi
öyle mi?
yıkın bakalım
benide içeri tıkın
zira;
bütün hesapları havale ediyorum mahşere