Sırf daüssıla değildir bu şiirle memlekete varışım
Asıl, içimde koşan çocuktur sebeb-i yakarışım.
…
Otuz beş yıl öteden getirdim şu iki yorgun dizimi
Eğilip koklamak için peykelerdeki baş izimi.
Haydi! Seslenin, toplansın bütün akranlarım
Ve yosunlu taşlara dizilsin aksakallı ihtiyarlar
İki melek alıp getirsin Süreyya’yı gittiği yerden
Çıkıp dirseklerini dayasın da pencereye yine
O siyah gözlerinde ki
Bir tebessüme ASSINLAR BENİ.

Önce susturun dilimdeki şu harici sesleri
Sonra bir ana duası çekeyim içime doyasıya
Gark olsun zift kokularım toprağa.
Ve rüzgara direnen şu yapraklara,
Mahrem bir türkü çalayım çoban ağzı
Yine o eski makamında çınlasın boşluk.
Unutayım sicili bozuk öykülerini şehrin.
Ehil harflerden pak cümleler kurayım yine
Ve bencileyin bir ses gelsin zamanın içinden
Dörtnala geçen o gürbüz çocuklardan.
Gök gürlesin, yağmur yağsın, ben ıslanayım da.
Bir gelinciğin ağzında
Titreyen damlalara ASSINLAR BENİ

Vefa mı soruyorsun ey yüreğim?
Öyleyse eğ başımı şu yoksul toprağa
Bütün taşları öpeyim alınlarından.
Temmuz sabahlarına sürtülsün burnum
Anız kokuları yaksın genzimi
Yeter ki dinsin içimi bıçak gibi kesen bu hasret.
Tebdil-i mekan yapıp geçeyim Harmankaya’dan
Varayım da Nalbant Ali’nin ahşap verandasına
Çitlembik ağaçlarının altında
Bir bardak çaya ASSINLAR BENİ.

Akşam olsun çocukluğumun üstüne yine,
Yine Kunduz’un tepelerinden batsın Güneş
Kaşık seslerinin üzerine kapansın tahta kapılar
Kainat dalsın da uykuya kaval sesleriyle
Başlasın ay ışığında gece kuşlarının ritüeli
Kerpiç evimizin sofasına dikileyim de bir kez
İstedikleri sürgüne yazsınlar beni
Yeter ki o kirli yüzüme vuran mum ışığına
Bir gece ASSINLAR BENİ.

Yıllarca şehirlerin şarap kokan sokaklarında
Azık ettim o çocukluk masumiyetimi
Bitti sonunda keşkelerle aldığım yol
Karnım doygun amma,
Ölü ruhumla buradayım.
İşte razıyım şimdi
Alıp o eski kalıbıma bassınlar beni
Cızlavit ayakkabılarımı giydirip te son kez
Son kez!
Çorapsız ayaklarımla ASSINLAR BENİ.
ASSINLAR BENİ.

Aydın YÜKSEL-ANKARA
16.10.2018-SALI