Her gün biraz daha ıssız koca şehir
Kaldırımlar suskun
Rüzgar lal
Ağaçlar ve kuşlar uykuda
Gökyüzü siyahtan öte bu gün
Ve zifiri siyahı yorgan yapan Lâmia
Ürkek, pusmuş, korkudan ağlıyor
Güneşi ve sıcağı çok sever aslında
Masmavi gözlerinde bir korku
Olsa da akıyor dirhem dirhem uyku
Yüreğinde her gece kızılca kıyamet kopuyor

Gün boyu yaşam mücadelesi
Yoksulluk ve öksüzlük kırbacı ruhunda
Oyuncakları olmadı hep hayal kaldılar
Minik ellerinde oluşan nasırlar
O’nu hayata başka bir aşkla bağladılar
Adını pek bilen olmazdı mahallede
ama Lâmia diye çağırdılar
Sevgiyi unutan kalbi, korkudan yırtınıyor
İstemese de vakit yine akşam oluyor
Minik dünyasını malum korku kaplıyor
Gecenin karanlığında yine kızılca kıyameti kopuyor

Bembeyaz yüzü aslında ,
Güneş altında sahipsizlikten teni esmerleşmiş
Göz kapakları yorgunluktan hüzmelenmiş
Bankın üstünde sol kolu üstüne devrilmiş
Farkında değil uykuya dalmış
Belli ki annesi düşüne gelmiş
Bir tebessüm ki sorma
Gülümseyen simasına resmi belirmiş
Tan vakti işe giden işçiler sessizce
Karşıdan bakıp iç geçirdiler sadece
Dokunmadan onu tebessümle sevdiler
Uğursuz bir korna sesiyle Lâmia uyanıyor
Günün ağarmasıyla yine kızılca kıyamet kopuyor.

18.10.2018 Süleyman KARACABEY