1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
906
Okunma
Özlenen tüm güzellikleri
kendi elimizle boğuyoruz.
Ben! Ben diye diye sözleri
bencilleştiriyoruz.
Çekemiyoruz, kıskanıyoruz,
bir başkasının başarılarını.
Küçük alkış seslerini,
büyüterek gülümsetemiyoruz.
Bırakmışız sevilmeleri,
saygıyı paspas altı süpürmüşüz.
Beklentiler büyüdükçe büyüyor;
isteklerin sınırı çizilmiyor.
Güzellikleri diliyoruz,
perde arkasından izliyoruz.
Otuz iki dişli gülüş bekliyoruz.
Ama el sallamayı unutuyoruz.
Bir "Merhaba"yı çok görüyoruz.
Dil...
Neden zehrini cana döküyor?
Acı vermek hoşuna mı gidiyor?
Kendi canı çok mu acıyor?
Cevapsız sorularda boğuluyoruz.
5.0
100% (6)
Cevap Yaz