Yok mu adı diye sordu kalem
Söyle de ben yazarım madem
Sus dedi defter vardır bir bildiği
Susmaya alıştırdı belki sevdiği

Eseyim söndüreyim dedi rüzgar
Bilmez estikçe yanacak yaralar
Ben biliyorum derken ay geceye
Sığmadı o kadar acı iki heceye

Güneş doğmaya izin istedi sabaha
Sokak lambası vakit var dedi daha
Kaldırımlar volta attı boş caddelerde
Uyuyakalırken yıldızlar bu saatlerde

Yağmur uğradı yavaştan ıslatacak
Siyah acıkır gibi ışıklardan çalacak
Adımlar sıklaşır birden bu adamda
Yalnızlık kalacak yer aradı odamda

Mutluluk da gitti sık sık yorulunca
Zaten birkaç damlaya yetiyor anca
Hüzün artıkları kalırken gidenlerden
Sonbahar öcünü aldı mevsimlerden

Yollar kalınca sadece değişmeden
Beklemek kimden miras şimdiden
Susadım özlemini içiyorum ancak
Yaşlar içilmiyor maalesef çok sıcak

Bügün yarına dünleri anlatmakta
Aşk bir yer bulazken bu ahmakta
Okuyan da bütün bunlara şiir diyor
Anladım ki insan şiirden anlamıyor

Anladım ki o da şiirden anlamıyor..!