telaşlı bir yolu adımlıyorum usulca
caddeler sararmış yaprakları almış koynuna
bir sokağın karşısına geçmeye çalışıyorum
alabildiğine sahipsiz bir yorgunluk içindeyim

bir taraftan ürkek çocuk sesleri
bir taraftan soğuk bir yalnızlık
beynimin her zerresine yerleşmiş yaşamak
yaşamak kadar ölmek de bedenimi zaptetmiş
daha gidecek onca yol varken
daha yolun en başındaydım

kasırgayla fırtına karışımı bir havada
dünyanın en güzel çiçeğine su taşıyordum
uçurtmaların gökyüzünde kaybolduğu
mavi bir bulutun elinden tutmaya çalışıyordum
sonra esmer yüzlü bir çocuk ağlaması
esmer yüzlü bir çocuk çaresizliği içindeydim
avuçlarıma sığmayan öfke
nefes alışımla boğuyordu beni

bir şiirin sığdığı kadar yer arıyordum kendime
karanlık ve soğuk olması
uzak ve ıssız olması önemli değildi
bir şiir kadar yer olsun yeterdi
yüreğimi avuçlarına bırakacağım kadar bir şiir
kimse mutluluğun ne kadar uzakta olduğunu bilemez
herkes hem mutluluğu yaşar, hemde mutsuzluğu
çoğu zaman insanlar mutsuzluğu daha çok sever
çünkü mutluluk yalan gelir o insanlara

ve sonra
aşkın yok olduğu bir dünyaya göç ediyor herkes
telaşlı bir yolu adımlıyorum usulca
bizi hangi şiir paklar bilmiyorum
hangi şiir saklar koynunda
ceplerimde özlemler biriktiriyorum
belki bir gün esmer yüzlü çocuklarla saklambaç oynarım

oysa kalbim sende yaşıyordu
ben sadece hamallığını yapıyordum
lal bir cellat karşımda
yüreğimi ipe çekmeye hazırlanıyor

ibrahim dalkılıç

12.10.2018
17.40 izmir