Sırf kendince yaşayan, gezen,
Yaşarken kendini öldürmüyor mu?
Sanki kendini derinlemesine hissettirmek için,
Ayrılığı uzadıkça uzatırsın,
Geçmiş günlerin özlemi içerisinde,
İçindeki çocuk büyümüyor mu?...

Kuvvetli bir rüzgarın sürüklediği sararan yaprak olmak,
Bu temel karakterle gerçekten uzaklaşmanın mutluluğunu yaşarım,
En çetin güçlüklere karşı karşıya düşman,
Ölümsüzlük yönündeki, bütün bentleri aşarım...

Önemli değil,
Bütün bir yaşamı omuzlamak,
Zorlu şartlar, bir aşığın abası,
Aşkın bütün amacı;
İnsanın doğumundan ölümüne kadar var olma çabası...

İçimde mazinin acı tatlı anıları gömülüdür,
Sis içindeyken, sanki başka hayat, başka intizam içinde,
Dünyanın gürültüsünden uzaksın,
Ben yaşıyorum farklı biçimde...

Canlının içine girip yerleşen aşk taneciklerinin,
İnsanın içine taş gibi oturan özelliği;
Pek çok kişinin sandığının aksine,
Yalnızlığın sen bolü olan tek keder!
Bir yandan salgılanıp çoğalırken,
Işıklı ve aydınlık sabaha uyanmaktan men eder...

Aşkın senden kalan tek ışık,
Karanlığımı aydınlat, değiştir sendeki bu huysuzluğu,
Artık bekletme gel,
Gözlerinle bitir bu uykusuzluğu...

Ağustos ayında damlalar bekleyen ağaçlar gibi,
Sana aç, susuzum,
Gittin gideli uyku ne bilmem,
Gecelerdir uykusuzum!...

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.