bir takvim yaprağı düşerken yere
aklıma geldi geçip giden zaman.

sokağımın az ilerisinde
tatlı tatlı gülüşlerle
hatıralara bir buse konduran
o solan gülün vedası...


simsiyah saçların gölgesinde
soğuk günlere sıcak gülüşünle
uyanırken kaç defa
kirli ruhların ayaz gecesinde
ne sen vardın nede seninle
doğan güneşimin sıcaklığı...

bana kahrolası yalnızlığımın
pahalı isyan faturası bir bir çıkarken
göz kamaştırıcı güzelliğine
git diyordu bilinmez kaderim...

düşünemezdim
salına salına giderken yolumda
bir çift ela gözün beni
can alıcı bir bakışla tuş edeceğini.

o anın güzellikleri
başımda kavak yelleri estirirken
içimde en güzel bahar şarkıları söylenirken
bilemediğim bir alemde
hercai gülüşlerle şaşkın şaşkın
bakıp gidiyordum etrafa...

girdabına düştüğüm fırtınalar
beni fır fır döndürürken
çoktan geçmiş sen kokan baharlarım.

şimdi yorgun şimdi solgun
kışların ayazında gezerken
o kadar içime işlemişti ki
sensiz geçen günlerimin sancısı
hatıran bile kesmiyor artık beni...

umudum bütün zamanların ötesine geçerken
unutmuş olduğunla buldum seni çok kez.
söylenecek o kadar çok şey varken
sadece acı acı tebessüm ettim.

eğilmeyen dik başım öne düşerken
ilk kez diz çöktüm can yakan

en güzel hatırana...

Aşkı Güneş gibi düşün, siyah bulutları da acılar.
Ama sonunda Aşk (Güneş) yine acıların arasından
bütün sıcaklığıyla yüzünü gösterir ve yine dağılan o siyah bulutlar (acılar) olur.

Ahmet KARA 24/09/2018 (Meram Bağları)