hüzünlü bir gece
çağırıyor beni eski günlerimden
yakamoz bahçelerinin ışıklı kıyılarına
martıların sesini duyuyorum az ötede
gece karanlığına karışmış birde ben



öznesi çalınan hikayelerin
vuslatı biterken yavaş yavaş
perdesi çekilen yalnızlıkların
göz yaşı akıyor yine hicran gecelerime
narası bitmiş külhanların
yerine geçmiş hırçın dev dalgalar
vurur artık kalbimin sensiz kıyılarına

ve;

bir ömür geçerken acılarla
hasret gecelerimden
bir şiir fısıldıyor dudaklarım


Ö mür yıldızlara asılı
Z amanı bekler maviler
L ibas giyer gelincikler
E ndamında gül kokuları
M ehtaba bakar yakamozlar
yine bir veda anı

A nıları alıp götürdüğün gün
Y ağmurlar
S el olup aktı asi bir ırmak
E llerim duada yolunu bekler
L avanta çiçekleri sen kokarken

yalnız bir göçebe gibiyim
dört mevsim duygular arasında
gidiyorum işte bir bilinmeze
çoktan sürdüm kervanımı ıssız çöllere
seraplaşan bir hayalin
mecnun halidir bendeki
umutları sel olmuş
bir “asi” akıyor şimdi gözlerimden


çığlıklar hasret kapısında
avaz avaz yankılanırken
içimde yine bir Karadeniz akşamı
Munzur’a inat
umutların sımsıcak güneşi doğuyor Akdeniz şafaklarımda


elimde bir kırmızı gül
içimde buruk bir sızı
geziyorum işte kalbimin hüzün sokaklarını
yine o toz bulutları şehrimin üstünde
batıyor gözlerimde kış güneşi
muhabbeti bitti aşk bülbüllerinin
kurudu birer birer son gülleride

kalmadı artık
fasl-ı baharlarda

İskenderun 2025[ /kalin ]