Sonunda,yoruldum.
Yalnızlığım ruhumu yok etmesine izin verdim.
Oysa hep mücadeleci olduğumu düşünürdüm.
Güçlü olduğumu düşünmekten,kendimi kandırmışım.
Kendimi boşluğa bırakabilir gücü bile bulamadım.
Elimden düsüremedigim kitabinın da sonuna gelmistim.
Demek ki başlangıç ya da son herşeyde vardı.
Tanrım bu kitabın sonu olmamalı, devamı gelmeli.

Uzaktan bakınca nasıl görünüyorum acaba.
Disaridan bakinca çok ta masum oldugumu söyleyemem, bir ceset var içimde.
Bir mum ile dünyayi aydinlatabilecegimi söyleyecek kadar deliyim ben.
Kitabımı rafa kaldırılken eski bir nota ilisti gözlerim.
(Kendimi her zaman ben mutlu edebilirdim). Boş laf.
Herşey herzaman insanın elinde olamayacağını geç anladım.
Bu yüzden hep geç kaldım yaşamaktan,yaşatmaktan.
Elimde kalan tek bir şey kaldı.Özgürlüğüm.
Özgürlügüm de hayallerimde özgürdü.
Ruhumu özgürleştirmeyi başaramadım.