Ne güzel bir gün diye iç geçiriyordum içimden.
Ta ki TV nin son dakika haberine odaklana kadar.
Maalesef bu sabah yine bir terör haberiyle uyandı ülkem.
Çığlıklar ardı ardına gelmeye başladı.
TV nin karşısında öylece kalakaldım.

Elim titredi sinirden, kanal değiştirmek istedim , değiştiremedim.
Yüreğim parçalandı, yıkmışlar gencecik fidanları,
Ana yüreğine hasret, gurbette vatan görevi,
Anaların gözleri yaşlı, babaların boynu bükük
Siz! Şehit ailesisiniz kaldırın başlarınızı.

Her kanalda terörü lanetliyoruz sloganı.
Kimse de ses yok, bu terör neden bitmiyor ?
Herkes alışıla gelmiş şehit haberi duymaktan.
Biliyorum iki gün sonra unutulur. Oysa
Ateş düştüğü yeri değil her tarafı yakmalı.
Birlik zamanı olmalı BARIŞ sağlanmalı.

Zaten Türk tu, Kürt ü,aleviydi, demeleri,
Kaplumbağanın kabuğuna çekilip sessiz kalması gibi.
Anlamıyorlardı, anlamayacaklardı.
Bizler birbirimizin kanıyla beslenip, birbirimizi katledecektik.
Birbirimizin üstünde bayrak sallayıp savaşı kazandık diyecektik.
Bu kazanmak değil kaybetmekti bunu bilmeyecektik.