beni
sen
öldürdün



ve
umudunum
ilkleri



uzaklığına
değemeyen
hırçın yüreğin ile





dokunmadı
ellerimiz
hep sustu tenlerimiz




bakışında
kışkandı
dillerimiz




gülerken
pişmanlık
ağlarken gözlerimiz




ruhun
eldeğmemiş
güzellik




parlayan
yıldız
yarımca aysız




yolların
cehenneme
acılan



sözlerin
parlacayan
hiç kadar dar



rüzgarın ile
kokunu silen
ümit ağrısı




sevgi
dikenli
aldanışlarım




kurutan
yok eden
aşkın




diri diri
kabuk bağlamayan
pişmanlık acılarım




ruhumu
esir aldığın gün fark edemedin
ölüp ölüp sana kavuşmalarımı




ne korku nede vazgeçiş
tam aksine
nede nefret





tutuldu
yürek bir göze
bin yıl yaşlanır ürkek nefis





senden ne kalan
nede benden sağlam
ortada yarımca yok oluş






bekleme
duraklarında
saklanan heyecan




ne sen gelirsin
nede ölü ben
bitsin istersen



aŞkının
ilk acan yazları
eylülde yağsın



son
acı
baharları





sakın ölme
sakın gitme
sakın icimden




sensiz
mutluyken
ben siz aŞkın



aslında
her şeyin benim
ben ayrıldım





ben
kendimi
sevdim



en
cokta
sensiz...



















//