“Bırak yakamı karanfil kokusu,
Varlığın kadar hasretin de güzel bir bilsen…”

Yağmur yağarken yok olsan mesela
Çıkıversin sonra gökkuşağının tahtına
Mavisi, yeşili kırmızıya kesse memleketin bütün sokakları.
Tenhalarımda kaybolsan, gençliğimiz gibi
Şiir söyleyen
Türkü ağlayan
Delikanlı ömürlerimizde dolaşsan
Damarda kan misali
Analar dilinde can misali…

Çiçek dalında güzeldir
Karanfil solumda
Ruhum teninde güzeldir
Tenim teninde
Canım kavrulur, öyle boğazımda yumruk gibi gitme…

Kaldırım taşlarına bulaşırsın karanlık gecelerde
Çığlık renginde açar gencecik filizlerin
Varlığın kadar yokluğun da güzeldir bir bilsen
Bir bilsen adının düştüğü yerde
Acır anaların elleri
Alnından kan sızar sevdalı bulutların
Ağzından kan sızar
Kanı beş para etmez satılmış cellatların…

Birden, tam ortasında bu şiirin bağırdı kadın
Oğlu sanarak tanımadığı ölünün arkasından oğlu sandığı etrafındakilere
“yanına gidin yavrumun,
O soğuk mermerde garip kalmasın”
Garip kalmasın evladım
Karanfil kokar daha nefesi
Daha canımda uyutasım var körpecik gözlerini,
Karanfil dalında güzeldir,
Evladım solumda…

Bağırdı kadın,
(bir şiire motif olsun diye değil gerçekten bağırdı o kadın)
Yanına gidin kardeşinizin,
Kimselerim yok sanmasın sımsıcak uykusunda.

Bırak yakamızı karanfil kokusu
Hasretin kadar gurbetin de güzel bir bilsen,
Çıkıversen rayların üzerinde süzülen gönlümün güvertesine,
Demir atsan yakasına baharın
Vagonların ipini koparıp açılsa okyanusa…

Köşe başlarına bulaşırsın isyan gecelerinde,
Alnımızdan kan damlar, solumuzdan can,
Ve yine bağırdı o kadın;
Söyleyin buradayım, bırakmam ki onu ben,
Bedenimde derman kalmadı uykusuz sabahlarda,
Gelemeyişim ondandır söyleyin evladıma
Yanına gidin kardeşinizin
Bir başına ne yapar soğuk betonda,

Ne olur
Susturmayın isyanımı
Ne olur susturmayın feryadımı
Bırakın sesimi örteyim tenine
Yeniden doğurayım yumuk yumuk ellerini
Ahh…

Bırak yakamızı karanfil kokusu
Ne beladır seni sevmek bir bilsen…

Bağırdı hiç tanımadığım kadın
Ömrümce taşıyacağım tanıdık bir acı bıraktı bilincimin bilinmezine…