“Sesinden habersiz seslere bulaştım sessizce,
İçimde her aldatılan kendimdim kendimce…”

Nerden bilirdim ömrümün namlusuna gözlerini sürdüğünü
Ve tetik düşürmeden sesimin ortasından vurup
İçimden kırmızı nehirler akıtacağını.

Karanlık kapılar önünde sesinden gayrı seslere bulaştım
Herkese saklı, bir tek kendime açık bildiğim zan’ı
Hiç düşünmedim kayıp kimlikler gibi
Olur olmaz yerde bulunacak zamanlarda
Affına muhtaç olunacak bir an’ı
Ve belki hiç düşünmedim
Kendimce ruhu perişanımda inleyecek vicdanı (mı)

Bilmezdim
Uzak sesler duyarken içimde adının geçtiği cümlelere kör baktığımı
Bilmezdim unutacağımı
Zavallı çırpınışlarda sesime ses olacak hiçe saydığım varlığını.

Sana bir özür borçluyum ömrüm boyunca,
Belki ömrüm kabahatimden büyük ve özrüm bir o kadar küçük şimdi
Ama
Bir masum öpücük gözlerinin tam üstüne çaredir kimbilir belki biraz
Yada gözlerinin namlusundan bir kurşun düşer payıma
Ne gam ne itiraz…

Kime baksam sendin ve hala sensin aslında
Utanılası gözler geçerken gözümden her defasında
Kimi görsem sendin ve hala sensin aslında…
Ve bazen kimi düşlesem memleket fonlu rüyalarda
Alt yazısı üstünde tüten tazecik hatıralarda
Ve hatta yine nilüfer kokulu dağlarda
Hep sensin sarı çiçekli fotoğraflarda…

Sesinden habersiz seslere bulaştım gizlice,
Ben kimi aldatsam kendimle bil ki kendimdi
Başka gözlerde her gördüğüm kendi gözlerimdi seninkiyle beraber
Ve her defasında yaş olup akan kendimdim kendi gözlerimden senle beraber….

Sesinden habersiz seslere bulaştım gizlice,
Bilmezdim ruhunda kangren olacak yaralar açacağını
Bilmezdim sevmelerde
Yâr ile yeksan fırtınalar kopacağını,
Ama sen yine de sev
Ama sen yine de unut senden başkasına söylenen
ilan-ı aşkla süslenmiş uzak sesler alfabesini
Ama sen yine de
Al ömrümü özrüme binaen
Ve sev yine
Önceki sevmelere istinaden…

Utanmış el gibiyim kendimi çiğner aşarım
Yırtarım cümle hatırayı
Haddime sığmam taşarım…

Acil kanamalı sevmeler taşıyorum rengi nehirlere bulaşan
Sesimden ses kopuyor
Yaralarımdan kurtulup sesine ulaşan…