D E M . . . . .(528)

Ocakta demleme çayım gibisin.
Tiryakilik bu ya çekiyor beni.
Gökteki güneşim ayım gibisin.
Gönül bahçesine ekiyor beni.

Kulağıma sesin, dilime türkün.
Gönül dergahıma yazılır öykün.
Aşkım sevdam ise gönülce mülkün.
Sevda deryasına sokuyor beni.

Dağlardaki bulut tüner başıma.
Yağmurunu katar akan yaşıma.
Bir merhaban olsa gider hoşuma.
Selamsız sabahlar sıkıyor beni.

Gönül bu ya sevmiş bir kere seni.
Koymuş yüreğinde her yere seni.
Öğrenip bellemiş ezbere seni.
Sevmenin hapsine tıkıyor beni.

Sevgisi olmayan azdıkça azar.
Seven iki insan yasağı bozar.
Aşkın kanununu sevenler yazar.
Nedense bu sevda yakıyor beni.

Akşamdan sabaha ömre bereket.
Olsun denilse de kalben hareket.
Duyulan bir ses var birazcık sabret.
Yeterli olmuyor yıkıyor beni.

Bu dünya hayatı hoşça gelmezmiş.
Hatır gönül nedir asla bilmezmiş.
Nefes alındıkça insan ölmezmiş.
Bazen de ters yüze çakıyor beni.

Dopdolu bir ömür Zayi Ozan’ım.
Bazen içmeden de naza sızanım.
Ey yar senin için öle yazanım.
Gül diye yakaya takıyor beni.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ankara, 05/09/2018 Çarşamba
Yayın : 07/09/2018 Cuma
www.edebiyatdefteri.com/siir/1184740/