GÖÇ GÖÇ OLDU

Yıllar oldu;
Göle ’den İstanbul’a, göç edeli,
Alibey köy, çoban çesmeye, yerleşeli.

Bir yuvamız vardı;
Dört duvarlı, tek kapılı
Saatler oldu, yerle bir olalı.

Biz insan değilmiyiz;
Biz’de bu vatanın evladıyız,
Biz’de insan gibi, yaşamalıyız
Yıkmayın yuvamızı.

Ne; Afganistan lıyız,
Ne’de Bulgaristan lı,
Türküz, Türk evladıyız,
Ne olur, dökmeyin tuzsuz aşımızı.

Doksan biriketli;
Üç çimentolu,
Yarı sıvalı, kırık pencereli,
Toprağa gömmeli, iki odalı
Dokuz yataklı, yuvamızı yıkmayın.

Çorbadan yağı,
Can’dan, tırnağı esirgedik.

Aç gezdik,
Kadere küsmekdik.

Birgün;
Biz’de güleriz dedik,
Bizim’de, bir yuvamız olsun, istedik.

Aç kaldık;
Kimseler bilmedi,
Kanser, verem olduk,
Derdi soran çıkmadı.

Haykırdık;
Sesimizi duyan olmadı,
Halimizi sormaya değil,
Yuvamızı yıkmaya geldiler.

Yüz yetmiş bin maaşa;
Sessiz talim ettik,

Beyoğlundan değil,
Topkapıdan giyindik,

Et’ i unutup;
Patatesi hayal ettik.
Yuvamızı yıkana,
Dualar değil, beddua ettik.

Umut için; ekmek için,
Dağlarimız’dan, yaylalarımız’dan
Geçtik.

Son kez;
Toprağımızı öptük , sevdik,
Göz yaşlarımızı döktük .

Sevdalar’dan, gönüller’den,
Hayaller’den, Göle’ miz den;
Biz bize; göç, göç ettik..


Bilent ATALAY
27/09/1989
İstanbul - 403