ÇOBAN KOYLÜ


Eskiden;
Bizim köyde çobandım,
Çok yamandım çok,
İsmimde Yaman, çobandı.

Koyunlarımla, kuzularımla ve köpeğimle,
Yaylalara çıkardım.

Keçeme sarılır;
Aylarca dağların,
Göğsüne sinerdim.

Gün aşırı;
Ayı, kurt, çakal, tilki ve
Ceylan yüzünü, çok görürdüm,
İnsan yüzü, hiç görmedim.

Ardım sıra. İç çeken;
Ağlayan, azık hazırlayan,
Yavuklum hiç olmadı.

Suyumu pınardan içer;
Nevalemi, salatamı kendim hazılardım..

Peşim sıra;
Hep kuzular, koyunlar
Ağlaşıp, meleşir, kurtlar ular,
Ceylanlar içlenirldi

Biliyormusun ? ;
Eskiden, bizim köyde çobandım.

Mutluluk,
En yakin arkadaşımdı.

Çok sohpetlerimiz olurdu,
Hiç, yamanlı kavgaya karışmazdı.

Sana ihtiyacı olanlara git;
Ben sensizde yaşarım, desem de,
İnat edercesine nazlanır,
Sıcacık bir öpücükle vedalaşırdı.

Uzun zamandır,
Görmediğim yüzlere,
Selamımı götürür,
Fazla kalmadan, bana dönerdi.

Melenkolik gecelerde;
İçime Karanlık çöktüğünde,
Yıldızlar, yarışırcasına
İçimi aydınlatırdılar,
Bu yüzden, Yıldızları çok severim.

Belkide;
Yavuklum olmayacak,
Ağamın kızının ismide yıldızdı,
Kavalıma ilham verirdi.

Kavalımın sesini duyan;
Kuzular, koyunlar ve köpeğim,
Mutlulukla birlikte,
Keçemin eteklerine yayılır,
Çobanın, yavuksuz türküsünü,
Masal misali, dinler sızardılar.

Köpeğim; kötülere karşı,
Hiç uyumazdı.

Koyunların gözleri dalgın;
Makbelimsi süzülürdü,
Kavalımda, gün ağarana kadar..

Eskiden;
Sen kavalımda yavuklum,
Ben, bizim köyde çobandım..



Bilent ATALAY

25/10/2014
BURSA