EZGİ ÇİÇEKLERİ


Aynı mevsimde doğmuş;
Üç, beş gençtik.

Gençlik;
Her mahalede,
Bir başkaydı.

Bazı mahalede;
Sevda, İspanyol paçalıydı..

Bizim mahalede;
Sevdanın kolları, sümüklüydü.

Sevmek;
Sevdalanmak,
Delilikti, serserilikti.

Ahh; ahh,
Gençlik işte,
Kelebek misali, utanırdık.

Can çiçeğim..!!

Özgürlük saatlerimizde;
Irgatlara ağlayan,
Deli dolu, tay gibiydik..

Ele; avuca, sığmazdık..

Bekçi baba;
Bizi yakalayana,
Çaylar, benden diye bağırırdı..

Tükürdüğümüzü yalamaz;
Haksızlığa, yenilmezdik.

Arsızlık;
Bizde yeşermezdi,
Kalleşliğe, başka mahalede,
Beyeoğlu derlerdi.

Teyzelere;
Söz vermiş,
Mevsim çiçekleriydik..

Annene ;
Ağabeyinden öğütlü,
Defalarca, abdestsiz,
Yeminler etmiştim.

Sen;
Hiç bilmedin,
Sen, goncamdın..!!

Ağabeyin’de ;
Adam gibi, adamdı,
Kıyak delikanlıydı,
Benim gibi, sevdalıydı, sevdalı.

Abinin;
Hiç, delikli meteliği olamadı,
Benim’de tabakam.

Ben;
Doğuştan, su varisi.

Abin;
Babadan öfke, ödüllüydü.

Senin gibi,
Can çiçeğimdi,
Can’dı, caan ..!!

Evet;
Asiydim, umarsızdım ,
Yanlızdım, sevdalıydım.

Ama;
Her günümün adı,
Sen, can çiçeğimdi..

Dağlara;
Kar düşmeden,
Seni , son kez , görmek istedim.

Sensizce;
Bahçeniz’de, kıvrıldım .

Aslında;
Annenden, korkardım.

Ama;
Sen vardın, sen
Cesaretimdin..

Biliyor’musun; ?

Elmacık yanakların;
İncinir diye,
Dokunamazdım,
Kıyamazdım.

Güz güllerine ...!

Yarın öpersin diye ;
Çiçekleri koklamak,
Kar güllerine,
Sarılmak isterdim,

Nar çiçeğim...!!

Her mevsim;
Kendi güneşin’de,
Kendi sıcaklığın’da,
Isıtırmış, aşk çiçeklerini..

Papatyam...!!

Senin;
Tek mevsimindim;
Senin mevsimin’de,
Senin toprağın’da,
Yeşertemedim, ikimizi.

Kendi güneşimde;
Kendi sıcaklığımda, ısıtamadım,
Kendi ayazımda, üşüttüm seni.

Kendi güneşimde,
Kavurdum ikimizi..

Manolya çiçeğim..!!

Som rüzgarları;
Aşık eyledi, ağıt belledi,
Sevdamızı.

Meltemler;
Güfte, güfte, meşk derledi,
Hülya’mızı.

Gönlün’den, gönlüme..

Savurdu bizi,
Ezgi Çiçekleri...!!


Bilent ATALAY
14-04-2013
İstanbul..

ARŞİV :
profil.edebiyatdefteri.com/komsukalp/