gözlerimi yummadan oradayım
orası aklımın arka bahçesi sanki
diken giren gül çıkıyor
kirpiklerimin neminde büyüyor sureti
nice anılara kanat çırpacak
izi kalbimde taş baskı sokağın


yaşlılar ölü taklidi yapmayacak, ölecek
kalpten ağır bu yük
bir makine ya da daktilo taşıyamaz
kitap almaz diye yavaşlıyorum
beni bu güne fırlatan ayarlarla
ellerini uzatsalar kumandaya
belli ki sesim kısılacak
sokağa çıksam
.........



benden önce bu denli duyarlı mıydı yüzler bilemem
bir gamzeye bile dokunsam yarası acıyor
bebelerden belli oluyor yoksulluk
bir araya gelişlerdeki seslerden
gitgide çocuklara bulaşan amansız hastalık
belli ki buradan bir şair çıkacak
boşaltacak yüreğini, beynini dolduran o yükü
aldırış etmeyecek iki jandarma arasında
elleri kelepçeli götürülmesine
sokağın ortasına işeyenler artacak
başörtüsü açılacak bilincin
incelecek yüz



durup durup geride kalmış şeyleri
yeniden yaşamak ürkütüyor beni
yeniden asılmak kara donlu kağnıya
bu denli ağır, yürüyemiyor sokak
dozaş, ton kilo aynı
aynı yüzlerdeki kasvet
ileri gitmedikçe
sözde kazaya kurban giden yollar

hadi aştık diyelim kendi boyumuzu

hey sokak!


24. 08. 2018 / Nazik Gülünay