2
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
1138
Okunma
sevmemeye çalışıyorum
kalemimi
karaladığım sayfaları
sildiğim satırları
içim de umut zerresi de kalmadı hani
içim boş
gözlerim kuru
kupkuru çorak arazi
semazenlerle dönüp dolaşıyorum
başım belki göğe erişir
fayda etmiyor da
kime
nasıl
ve
neden inanacağım
hiç bilmiyorum
sadece öylece yürüyorum
başı bozuk bir zaman dilimin de
ölüm belki kurtuluş
belki de değil
bilmiyorum ama
belki uyumak
hatta hiç uyanmamak
daha güzeldir
sabahın ilk ışıklarına
sevmenin de
sevilmenin de
olmadığı bir dünyanın
canı cehenneme
#Peryasız
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz