Kapıdan girdim içeriye sessizce
Ustalardan bir şarkı çalıyor nihavend makamıyla
Salıverdim kendimi bu gece
Bıraktım kendimi yaşamın güzide kıyısına

Dert edecek ne var ki şu yalancı dünyada?
Keyfine bak gülümse, her şeyin sonu var
Harcayacak ne var ki ömründen fazla?
Üzülme gülümse, bir gün biter öykün

Kırk gün kırk gece ye iç gül eğlen
Özünü unutmadan, haddini aşmadan
Pes etme, devam et kaldığın yerden
Sağ çıkarsın istersen şu üç günlük savaştan

Usul usul çalıyordu şarkılar mekanda
Sessizlik hâkimdi masalara, ruhlara
Dünya nimetlerinden el etek çekmişiz
Atılan taşlardan gül tohumu ekmişiz

Bir yıl daha geçti, bir yıl daha derken
Öykünün sonunda bulduk kendimizi
Biz kendimizi kandırmışız ezip geçerken
Zaten bitmez sandığımız bu öykü bitecekti

Şimdi dön bir bak geçmişine ey insan
Kırıp döktüğün anılar, eşyalar varsa eğer
Bir hiç uğruna gönülleri yakıp yıktıysan
Değiştir kendini, kibre kalmasın hiç yer