Hatırlar mısın stérk!
Her konuşmamızda,
Beni seviyor musun derdi,
Ben de bir şey söylemezdim,
Susardım,gülerdim...
Bazen de bana bir şiir yaz derdi,
Zaten şiir yazıyorum derdim, stérk!
Yazsaydın görürdük derdi,gülerek.
Bazen de aramıyorsun beni,
Yoksa beni sevmiyor musun derdi.
Ve masum bir bebek gibi ağlardı...
Belki ona göre yüreğim taşlaşmıştı,
Bencilin tekiydim onun gözünde,
Hakim olsaydı, müebbetliktim,
Azrail olsaydı,canımı alırdı vakitsiz,
Güneş olsaydı,doğmazdı bir daha,
Oysa o kadar çok seviyordum ki onu...
O çocuk halini,seviyorum deyişini,
Yüreğim tir tir titriyordu aşkından,
O büyü bozulmasın diye susardım,
Ve onun için yazıyordum en güzel şiirlerimi...
En kötü ruh halimden sakınırdım onu,
En güzel anıma saklardım,onu aramayı...
Bir insanı deli gibi sevmekten başka,
Hiçbir suçum ve günahım yoktu stérk!
Varsın güneş bir daha aydınlatmasın yüreğimi,
Bir ömür yeter isminin aydınlığı,zifiri karanlık yüŕeğime...

MEHMET HATİP YILMAZ