2
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
1675
Okunma
Ben ben diyen insanlar çogaldılar yine,
kendi kendisinin yarattığı azap çukurunda
kalıp,
Giyindi üşüdü,soyundu üşüdü
bir türlü bulamadı aradığı huzuru.
dünya çukurunda debelleşiyor an ve an.
Sürekli uzak diyarlar da aradığını sandığı
hırsında kaldı,
Unuttu yaratılış ğayesini garibim,
bilemedi aradığı kendisiydi halbu ki.
Ben hırsında ki şeytanı oluverdi
kendisinin de,
ne ölümden ne de ölenden utandı,
Mucrim kendi öleceği günü dahi unuttup
diliyle,eliyle,gözüyle durmadan kırdı’
sonra yalandan kırıldım dedi durdu.
Yetmedi su pınarları yok olacak,
kokuşmus bedenine,kirletti kirlendi.
Bu kocaman dünya tarlasında sığındığı
kulube dahi dar geldi mucrim bedenine.
Yazık ediyor inan ki önce kendisine sonra
tüm alemdeki yaratılmış misafir bedenlere..
Meral tice.
5.0
100% (8)
Cevap Yaz