iyi bir insanın
son sözleri gibidir şiir
kafeste bülbülün ağlamasıdır
çiğ düşmüş gülün çağlamasıdır

annelerimiz en güzel şiirimizdir

üzerimizi bilgi ile örtüp
maşallah diye koruyup
helal lokma ile büyütüp
allah’a emanet ol dediler
ve
vatan senin evindir diye gurbete gönderdiler...


helal bir ekmeği
sofrana getirmek gibidir şiir
onbir aylık bebeye yanarken alem
masa da boynu bükük kalıyor kalem

ama her anne ve her baba uzun uzun
baksın bir evladının gözleri ki beder
bu nasıl korkunç bi acı bu ne keder
göz yaşı kana karışana kadar heder

tutmayın yüreğimizi

sizi biliriz sizi
sanmayın ki parçalarsınız bizi
kurtuluş savaşından beri tanırız sizi

kalantor kasanız da parmak izinizden
kapitalist tasmalı kanlı çetelerinizden
ki afkuran itlerinizden çakallarınızdan
teröristlerinizden korkutamazsınız bizi


ayırın sevdiğimizden
kahkahalarınızı salın peşimizden
yumruk gibi sıkmışız kan gelir dişimizden
yedi bölge dört deniz binbir bela işimizden

emekleyen bebeklerden
nur gölgeli meleklerden
hele de yüreği cennet
acısı cehennem annelerden

korktunuz onbir aylık bebemizden

biz bebelerimizi
ninnilerle büyüttük
sevdalı türkülerle yürüttük
rahata ersin diye ömrümüzü çürüttük


sakınsın istedik görünmeyen düşmandan
gözünün göreceği hiç bir şeyden korkmadan
vatan senin evindir diye gurbete gönderdik..

can verdik direndik
canan verdik direndik
yurda er dedik direndik
emperyalist köpeklere direndik

bu şiir bu öfke biraz da ondan


korktunuz gözümüzden
korktunuz sözümüzden
korktunuz sevdiğimizden
korktunuz onbir aylık bebemizden

mağaranız da ininiz de iç sesiniz de
kalleşliğiniz puştluğunuz düşmanlığınız ondan...