yankılanır aksiseda
aslına uygun düşer hüzün
aynadan sana bakarken yüzün

nefes nefese koştuğun dünlere
keşkeler yetişemez eski günlere


ateştir bu yalanlar düşünce kuyu
sakın yapma çobanaldatan huyu
yüreğine bağlı değil ki beş duyu

beyin bile kan için de yüzer suyu
doksan dokuz adıyla çekeriz hu’yu



ki baharleyin kuşlar ağaca inanıyordu
ama her son bahar yapraklar dökülüyordu
zaman acıların ilacı diyenler yalan söylüyordu
ve elbette ki "dil en iyi zehirin tadını biliyordu"


"ne yalnızlık ne de yalan üzmesin seni
doğarken ağladı insan bu son olsun bu son
doğarken ağladı insan bu son olsun bu son..."

dinler gibi Cem Karaca bu şiiri okuyorsan
belki bi merhem olur
belki bi meltem
eser geçer
acımız..



çocukluğumuzdan kaldı
ne kaldıysa bize
aşklarımızdan
acılarımızdan
bahardan
son kışa
her şiir değer alkışa
ama olmaz bu karamsar bakışa...

ki sadece
şiir yüreklilerin yapabileceği bir eylem

neye döksek yüreğimizi ağıt oluyor
oysa nasıl da severdik şiirleri
gurbetten gelen mektup gibi
ya şimdi
"nasıl da sustu
nasıl da kustu tüm şiirler iyimserliği"


değil göğün kör
değil umman da gör
yüreğinde umut olsun ölmesin mavi...


yağmurun bile sesi var
akan ırmağın
yağan karın
rüzgarın

susma
sakın susma belki yarın
"konuşmuş olanlara borcundur konuşmak..."


"her ihanette bin parçaya bölünecek,
uzanan dost eliyle yeniden dirilecek kadar çok!

tutulmayacağını bildiğim sözlere inanacak kadar!"

kanacak kadar
kanayacak kadar
isimlerinden çok ayrılıkların zamansızlığına yanarak
gidişlerin de göçmen kuşların hüzün şarkılarına inanarak...