“Bu şehirde özgür değil adımlar”
Ve bakışlar alabildiğine hovarda

Dul çocuklar kendi bulur
Ağlama duvarlarını

Haminnesi sus
Dedesi ölü bu şehrin

Ne vakit bir çukur kazılsa
Yeniden ve hacetten
Bakışları gömülür yolcuların

Dul çocuklar
Tezgâh açar ergen yalnızlığa
Ve düşkün ihtiyar kalpler
Büyür kalıplarında

Bu şehir hürriyetini kaybetmiş
Kaldırımlarında…
Arayan soran yok
Yük zaten sabahlar
Ve iğreti mutluluklar
Gülücüklerde …

Dul çocuklar doğurdu sokaklar
Çıkmazlarına saklı bıraktı
Taç yaprağı koparılmış
Sabahlara…

Anasız ve babasız
Kimliksizdi dul çocuklar
Sarındılar ucuz yalnızlıkları
Ve bedavaya aldılar kederi
Avuçlarına

Birdenbire küfür koktu şehir
Genzi yaktı asfaltın karası
Mavi göğün yüzü kızardı
Alaca bir hilal
Bulutun ardına ağladı

Sokaklar
Uğruna ölü methiyeler adadığım
Bütün hikâyeleri
Mendil arası bahşiş
Bayram delisi şafaklara
Dul çocuklar doğurdu
Ergen ayrılıklar…
Güveyler kan kusturdu
Üveyiklere…

Haminnesi göz yumdu
Dedesi ölen bu şehrin
Serçe parmaklarındaki
Unutkan
Kurdele düğümlerine...

Dul çocuklar büyüttü şehir
Çerçevesi kırık
Boyası dökük duvarlarında...



.........ASRAN