/Kimi der; “dünya fani,” sever; sevgi helaldir.
Kimi giyer kefeni,bıraktığı melaldir./


Ne geç vakte kalaydım, ne de görmez olaydım
Ne yurduna varaydım, halin sormaz olaydım
Ne gezdiğin bahçede soluklanmak üzere
Bilinmez bir lehçede göğsümü gere gere
Karşında bağdaş kurup oturmasaydım keşke
Ne yalancı hülyayla kapılmasaydım meşke
Boz bulanık dereden suyu içmez olaydım
Namerdin köprüsüne varıp geçmez olaydım
Ne bilimmez diyara ne eski mekanına
Gözleseydim yolunu, varmasaydım yanına


Ne girerek dünyana soluduğun havayı
Almadan göçsem dedim dün gece düş içinde
Bir anda görmez oldum ne güneşi ne ay’ı
Kalınca zindan gibi dağ başında bir inde


Geçerken dolu dolu olmayan saatler mi?
Beni hüzne gark eden, yoksa boş vaatler mi?
Ne gerçekte olmayan, yaşamadığım anlar
Ne sözünü tutmayıp şu canımı yakanlar
Ne yeşeren dal gibi uzanan bir sarmaşık
Ne bahtsız, karşılıksız seven garip bir âşık
Olmayıp da dünyada kalaydım ötesinde
Ya da ölüp gideydim çürüyeydim bir sinde
Aşkımı ekmek gibi bölüp yiyen bireydim
Bir gün göçüp gitmeden muradıma ereydim


Bir şahika üstünde siluetim yayarken
Mehtaplı bir gecede bakıp yâre doyaydım
Yârle sohbetler edip umutlara kayarken
Ah o gözler, cennetim; içinde kaybolaydım


Ne sadağımdaki ok varıp hedefi yoklar
Ne günlük meşakkatler, ne de eldeki çoklar
Ne ince düşünüşten anlamaktadır maşuk
Ne gezdiğim yollarda doğmuyor bana ışık
Kalıp karanlıklarda nedense tökezlerim
Burnumda tütüyor yar, bilmezler ki özlerim
Ne kimsenin işine karışmaktır adetim
Ne karışıp fitneyle doldurmaktır müddetim
Yolun sonuna geldim bir karar anındayım
Yâr bir kere güldü ya ömrümce yanındayım




NİLÜFER SARP___________