bir şarkı tuturmuşum ıslıklı ezgilerden
hüzün dolu yanlızlık dolu
zaten benim mutlulukla söylenmiş hangi şarkım oldu
hani adımlarının atışında bir titreme vardır ya adı korku
işte hep öyle yürüdü ayaklarım bu yolu
gittiğin gün yokoldu varolan bir kaç ümit kırıntısı
bir parça aşk belası gittiğin gün gitti seninle
bana kalan hasterin oldu
bana kalan hasretinde yağmur yağmur yüreğime doğdu
o yüzden belkide sevmiyorum ne yağmuru ne toprak kokusunu
ben hiç cevaplayamadım seviliyormusun ? sorusunu
olsun be cennet gözlü şeytan sevmek yinede seni severken güzel
bir sarp kayalıktan attın hayallerimi
bir göl kenarında kaybettim bütün isteklerim
hoşça kal deyip uzaklaşırken götürdün benden seni
uçsuz bucaksız engin bir isyanın içindeyim şimdi
kızmıyorum sana affetmiyorum ama bir tek bedduam bile yok anla
hani belki dönsen yine kanarım bakışlarına
aşk gururu yeniyor malesef bunu anla
yıkık kentleri var kalbimin senden arta kalmış
haince bombalanmış kırık aşk hikayem var benim
fırtınalarım var yüreğimde nefretle esen
hep tekettiler beni hayallerim ve sen
aşk bu sendeki değil bu bir yangın telaşı
bu bir hesapsızlık savaşı
bu değil hayallerimde süslediğim sen
bu değil mutluluk bestem
beni ne hale getirdiğini gelsende bir görsen
şimdi hoşçakal yıkılışım hoşçakal bakakalışım
pişmanlığım düşmanlığım
yaşama kaynağım evet şimdi sen hoşçakal