Açamadığım kapılar var
Kalbimin odalarında
Yalnızım dedi hücrelerim
Ìsyan çıktı
Çıldırtıcı bir yalnızlık bu
Ruhumu zincirlere vuruyorum
Ruhum tutsak şimdi


Ìçime kadar iniyorum
En dibe, en derine
Gecelerin renksiz düşlerine kadar
Sessizce, gizlice
Dışımda bir ben
Ìçimde bir sen
Yine kendimde
Ìçimde kayboluyorum
Arada mesafeler var
Çınlayan sesler var kulaklarımda

Alamaz ki bu azgın dalgalar benliğimi
Acıtamaz canımı daha


Kaç zaman sonra
Duyuyorum artık
Hissediyorum
Hem en sessiz
Hem en karanlık zamanda
Görüyorum
Önce gölge oluyorum kendime
Kendimi karşıma alıp konuşuyorum
Ìçime ışık sızdırıyorum
Bu kadar ıslaklık yeter iç hücrelerime
Yeter....


Sonra
Yerimden kalkıp
Ìçeriye girmeye karar veriyorum
Tüm odalarını geziyorum kalbimin
Satır başlıklarında
Alıntı cümleler kurmak yerine
Kendi cümlelerimi kuruyorum mesala
Eksiklerimi gizliyorum
Tam olduğumun inancındayım


Aynaya baķıyorum
Ne eksik, ne fazlayım kendime
Etrafıma bakıyorum
Ben diye
Bir başka ben varmı diye
Yok....
Dönüp bir daha bakıyorum
Geçmişime, geleceğime
Şu an yaşadığım önemli belki de


Gönüllü çektirdìğim 
Yalnızlıklar var ruhuma
Öyleyse
Yüreğjmin kapılarını açıyorum herkese
Ìyice ezberledim adımlarımı
Ìşte gidiyorum...
Keskin hatları çiziyorum sensizliğe


Sevay