Bir öğretmenim,
Okulumdan ayrıldığında,
Ben ağlarım, ben üzülürüm,
Sınıfım ağlar, kalem ağlar,
Ben gözyaşı dökerim.
İşte o zaman;
Sanki bağrımdan bir parça kopar,
Ötelerin ötesine yuvarlanır akar.
Kendimi eksik hissederim,
Lakin hissettiklerim,
Başkasını üzmesin diye
Bağrıma taş basarım.
Eğitimden bir kaya kopar
Ve yuvarlanır, yuvarlanır,
Enginlere doğru yol alır,
Kayanın arkasından,
Körpe çakıllar gözyaşı döker,
Ağlar ve ağladıkça ağlar,
Yürekleri dağlar.
Kaya ağlar, taş ağlar, çakıl ağlar,
Hıçkıra hıçkıra gözyaşı ağlar,
İlmin kopmaz, sarsılmaz halatı,
Dünyanın bir ucunu diğerine bağlar.
Umut çekirdekleri filizlenir,
Ayrılığın küllerinden,
Öğretmen, öğrenci ve karmaşık duygular,
Sarsılmaz bir kalple bağlanır.
Okul yuvasıdır, evidir,
Yanan ocağıdır öğretmenin,
Ocaktan ayrılmaksa ölümden de ötedir.
Öğretmen, gittiği yeri bereketlendirir,
Bahçe olur, ağaç olur ve meyve verir,
Ayrılığın ıstırabını, mutluluğa erdirir.
Öğretmen, deniz olur, okyanus olur,
Kıtalararası sevgi köprüsü kurar,
Dünyamızı adım adın dolaşır,
Kalbindeki sevgiyle dünya hayat bulur,
Öğrenci ancak öğretmenle mutlu olur.

26.06.2018
Yozgat