Baksan ufak tefek,
Hanım hanımcık kuş kadar hafif bir kız,
Ama yüreğime oturunca ağırlığı dünyaları aştı,
Küsmüşsün bana galiba,
Anlarım ben farklı bir his bu.

Belki kanbağım yok seninle,
Ama belli ki ruhlarımız aynı toprakta demlenmiş,
Belki de,yıllarca aynı bedende bir çiçek olmuşsuz,
Belki de göçmen bir kuşun,
Bir kanadı sen bir kadadı ben olmuşum,
Yinede bir beden,bir can olmuşsuz.

Belki de sürgündeyiz şimdi,
Ruhlarımız bir birini arıyor harıl harıl,
Bedenlerimiz başkalarına yar olsa da,olacaksa da,
Ruhlarımız yine bir birini aramaya devam edecek.
Biliyorum.
O bedenler toprak olsa da,
Bizim küllerimiz filizlenen tohum olacak.

Ben bir deniz feneri,sen hangi gece gelceksin,
Işığım sönmden gel,her fıtınaya rağmen,lodosa rağmen,
Duruyorum,bekliyorum,gelirsen yüzün tebessümlü geleceksin,
Ben böyle hayal ettim,bir aşığın hayallerine dokunma lütfen.

Her sabah penceremden karadağa bakıyorum,
Dağ dediğime bakma,tepecik delik deşik oda benim gibi.
Dik durmya çalışıyor,komik ama kendimi ona benzetiyorum,
Allahın nazarında,çünkü,üstünde bir Kilise eteğinde bir Cami
Daha ne olsun her ikisi de kendi evi,ağırlıyor geleni gideni.

Güneş batmdan yıldızlar görünmez,
İnsan ölmeden,zaman geçmeden değeri bilinmez.
Varsın bitsin bu şiir,
Ya beni boğacak,ya da düze çıkaracak bu şehir.