Aklım nisyanda mı, ben miyim yaban?
El olmuşum garip sahte dünyalar.
Belli günü değil bildiğim zaman,
Sanki her bir kişi, ruhsuz binalar.

Aramaktır derdim akıllıca kul,
Her şeyiyle ala tasvirsiz adam,
Dosta kıtlık girmiş gel de şimdi bul,
Maksat olmuş hasıl, almak intikam.

Dosta dost cana can, yakma çırayı,
El ayak düşer de sen de yanarsın,
Çıkar şu aradan malla parayı,
Aldatır da dünya, boşa kanarsın.

Yol epey alınmış geriden sakin,
Umut bel bağlamış çoktan kurumuş,
Yolcu sen unutma ölümden sakın,
O nerede olsan, seni bulurmuş.

Elde avuçta bir sonuçta kefen,
Rızasız ölür bak kıyılır her can,
Gelir mi sanırsın kervandan yiten?
Sevke tabi canan, yolcudur her an.

İşte içten yanan hırsla tutuşmuş,
Denizde bir katre oysa dünyada,
Ölümsüzlüğü kim, hangimiz bulmuş?
Gel gör gönle gir ki, yaşa manada.

İrfan Yıldırım Çevik