mayalamış da açmışım yoğurdun üstünü
açmasam da kendimi
durmuyor şiir
beni ele veren usta
başlıyor en baştan konuşmaya
sona ne zaman erecek bilinmez


hangimiz hangimizin önünde dik
eğiliyoruz saygıyla
eteklerim suyuna değmiş bir kez
artık sudan çıkmıyor ayaklarım
kurbağa balıkları da değiyor ayağa
yosunlar taşlar da
çiçekler de topluyorum
suyun yüzünden


kim okuyor kimin içini o başka
kim ne çekiyor kimden
kim mutlu
umutlu


en güzeli de
gerçekler yığılıp kalmıyor
umutsuzluğun üzerinde
kalem tutup açıyor üstünü
sözü getiriyor masaya
bana veriyor düğümü
kalmıyor çocukların ağlayan gözleri
anne kucağından uzak yerde
bir el uzanıyor
zulmün akıttığı gözyaşına


belki sevdiğim okuyor bir dizesini
yüreği inceliyor sesinden
geçmişin örtük yüzü
açılıyor birden
baka kalıyor öyle
çocuk kalmış gözlerle


iyi ki varsın şiir
unutturmadın ağlamayı..


03. 06. 2018 / Nazik Gülünay