nerden geldi aklıma
bir şiiri okurken
aşk yaşlanır mı?

genç kollarını açar her zaman
kucaklar tüm evreni sarar
bütün sıkıntı düğmelerini koparır birden
o bahar gülüşüyle
yürür kır çiçekli adımlarla
sonsuza


her zaman en çocuk bakışıyla
uzatır elini
en sevdiğin şarkıyı söyler sanki
en genel sözlerle
özel notalar işlenir beynine
uyandıran ninnidir aşk


sıradan bir insandır o da herkes gibi
olağanüstü bir varlık giydirilir üstüne
inanırsın sihirli bir değnek dokundu
peri yelpazesini değdirdi de kalbine
birden artırdı çarpmasını


aşk yaşlanır mı
bunca genç gönül tutkunken ona
bağlanmaya hazırken
en güzel görünmez bağlarla
öyle sağlamken ipler
kaç kişi varken hem
salıncağında sallanmaya


kucağı açıktır her zaman
hem gölgesinde
hem güneşinde
oturulan dünyadır

yaşlanmaz
aşk
yaşlansa da insanlar
gençtir her yürekte
her yürekte güzel


yaşlansa belki ölürdü aşk
seven olmazdı Adem’den sonra
ne romeo ne jülyet
ne kerem ne aslı
kalmazdı
geçen asırlardan sonra
böyle genç






31. 05. 2018 / Nazik Gülünay